Το Διαδίκτυο των Πραγμάτων (ΔτΠ) είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση για την τεχνολογική ανάπτυξη. Η παραγωγή μικροεπεξεργαστών χαμηλού κόστους, οι οποίοι μπορούν να εκτελέσουν βασικές λειτουργίες ελέγχου επαρκώς γρήγορα είναι πλέον εφικτή, επιτρέποντας την αδιάκοπη λειτουργία και επικοινωνία μεταξύ μιας πληθώρας από “έξυπνες” συσκευές. Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν εγκατασταθεί δεκάδες χιλιάδες συστήματα μέτρησης περιβαλλοντικών παραμέτρων στο πεδίο. Πολλά από αυτά τα συστήματα εγκαταστάθηκαν με στόχο τη βελτιστοποίηση των γεωργικών πρακτικών. Η αδυναμία τους να χρησιμοποιηθούν και να αξιοποιηθούν μακροπρόθεσμα έγινε εμφανής, κυρίως λόγω:
Αυτή η κατάσταση συμβαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Το υλικό και το λογισμικό που θα σχεδιαστούν κατά τη διάρκεια αυτού του έργου μπορούν να αφαιρέσουν τους παραπάνω περιοριστικούς παράγοντες εξοπλισμού. Ο κύριος σκοπός είναι η ανάπτυξη ενός καινοτόμου συστήματος το οποίο θα εκμεταλλεύεται την τεχνολογία ΔτΠ για εφαρμογές που απαιτούν χαμηλό κόστος εγκατάστασης, χρήσης και συντήρησης, ενώ θα μπορεί να διασυνδέεται και να ενσωματώνει μεγάλο αριθμό συσκευών διαφόρων τύπων, καλύπτοντας μια ακτίνα έως 1 χλμ. (με δυνατότητα επέκτασης σε μεγαλύτερη περιοχή με αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας). Επιπλέον, το σύστημα πρέπει:
Στο πλαίσιο αυτού του έργου, η χρήση του προτεινόμενου συστήματος θα αξιολογηθεί σε δύο διαφορετικές πιλοτικές εφαρμογές, επισημαίνοντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που προσφέρει το ΔτΠ. Ο στόχος είναι επομένως να επιτευχθεί ένα συνολικό επίπεδο τεχνολογικής ετοιμότητας 7, με την επίδειξη του αρχικού συστήματος σε ένα λειτουργικό περιβάλλον. Η πρώτη εφαρμογή αφορά στην ενοποίηση ενός υπάρχοντος δικτύου τηλεμετρίας το οποίο αποτελείται από ετερογενή συστήματα μέτρησης. Θα αποδείξει την ικανότητα αποτελεσματικής ενσωμάτωσης τέτοιων συστημάτων με τη χρήση της τεχνολογίας ΔτΠ. Η δεύτερη εφαρμογή στοχεύει στην επίτευξη μειωμένων εισροών, μέσω συνεχούς παρακολούθησης πεδίου και αυτοματοποίησης συγκεκριμένων εργασιών. Η μειωμένη παραγωγή εισροών αφορά στην ορθολογική χρήση των πόρων (π.χ. νερό, ενέργεια, λίπασμα κ.λπ.) και στη διαχείριση πεδίου για τη βελτιστοποίηση της ποιότητας και της ποσότητας των παραγόμενων αγαθών.